مؤسسه آموزش عالی حوزوی الزهراء سلام الله علیها

میگویند امام حسین علیه السلام تشنه آب نبود بلکه تشنه لبیک بود

بله امام حسین علیه السلام بیش از آب تشنه ی لبیک بود ولی یک پرسش: آنان که لبیک نگفتند چرا از آب هم مضایقه کردند؟ چرا در مقابل یتیمان سر پدران را بر نیزه نمایش دادند؟ چرا در برابر مادرانی که داغدارشان کردند سر عزیزانشان را بر نی می بردند؟ چرا آنان که لبیک نگفتند بعد از کشتن حسین جسمش را زیر سم ستوران کوبیدند؟ توحش تا کجا؟!!!! … ما بر این توحش می گرییم، آیا این گریه بی معناست ؟ آیا بر این انسانیت لگد مال نباید گریست؟
زخم دردناک است ولی بر تنی چون حسین باید ناله ی آزادگی و انسانیت را به آسمان ببرد، البته اگر چیزی از این دو بین ما انسان نماها مانده باشد. چرا در برابر نالیدن مقاومت می کنیم نکند ما هم از انسانیت فقط نامش را یدک می کشیم؟ !!!!
بیابید بگرییم تا انسانیت زنده بماند، انسانیت را زنده بداریم تا لبیک گو شویم.
باید از اول شروع کرد. لبیک گویان انسان نماها نیستند، انسان ها هستند.